Kłopoty z głoswaniem na uzgodnionego już dawno kandydata na kanclerza to pierwszy taki przypadek w powojennej historii Niemiec, co podkreśla napięcia wewnątrz nowo utworzonej koalicji CDU/CSU i SPD. W pierwszym głosowaniu Merz uzyskał 310 głosów, o sześć mniej niż wymagane 316, mimo że koalicja dysponuje 328 mandatami. W drugiej turze zdobył 325 głosów, zapewniając sobie stanowisko kanclerza.
Nowy rząd Merza to tzw. „czarno-czerwona” koalicja CDU/CSU i SPD, której celem jest przeciwdziałanie rosnącej sile skrajnie prawicowej AfD, która w ostatnich wyborach zajęła drugie miejsce. Koalicja planuje ożywienie niemieckiej gospodarki poprzez obniżki podatków dla firm i zmniejszenie cen energii, a także zwiększenie wydatków na obronność i wsparcie dla Ukrainy.
W skład nowego gabinetu wchodzi 17 ministrów: po siedmiu z CDU i SPD oraz trzech z CSU. Wicekanclerzem i ministrem finansów został Lars Klingbeil z SPD. Jedynym ministrem, który zachował swoje stanowisko z poprzedniego rządu, jest Boris Pistorius, który pozostaje ministrem obrony.
Merz planuje wkrótce złożyć wizyty w Paryżu i Warszawie, aby wzmocnić spójność Unii Europejskiej i podkreślić znaczenie współpracy transatlantyckiej. Jego wizyta w Polsce ma na celu zacieśnienie relacji dwustronnych i omówienie wspólnych wyzwań, takich jak bezpieczeństwo regionalne i polityka migracyjna.
Pomimo sukcesu w drugiej turze głosowania, Merz stoi przed wyzwaniami związanymi z utrzymaniem spójności koalicji i realizacją ambitnych reform gospodarczych i obronnych.
Friedrich Merz (ur. 11 listopada 1955 r. w Brilon, Nadrenia Północna-Westfalia) to niemiecki polityk, prawnik i menedżer, który od 6 maja 2025 r. pełni funkcję kanclerza Niemiec. Jest liderem Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU) od stycznia 2022 r.
Karierę polityczną rozpoczął w 1989 r. jako poseł do Parlamentu Europejskiego, a od 1994 r. był deputowanym do Bundestagu. W latach 2000–2002 przewodniczył frakcji CDU/CSU w Bundestagu, będąc jednym z głównych rywali Angeli Merkel w walce o przywództwo w partii. Po przegranej z Merkel stopniowo wycofał się z polityki, by skupić się na karierze w sektorze prywatnym, m.in. jako prawnik korporacyjny i członek zarządu niemieckiego oddziału BlackRock.
BlackRock to największa na świecie firma zarządzająca aktywami (ang. asset management company), z siedzibą w Nowym Jorku. Została założona w 1988 roku przez Larry’ego Finka i grupę współpracowników. Obecnie zarządza aktywami wartymi ponad 9 bilionów dolarów (stan na 2024 r.), co czyni ją jednym z najbardziej wpływowych graczy na globalnych rynkach finansowych.
BlackRock oferuje szeroką gamę usług inwestycyjnych, w tym: zarządzanie funduszami inwestycyjnymi (w tym znana seria ETF-ów iShares), doradztwo inwestycyjne dla instytucji, rządów i banków centralnych, rozwiązania technologiczne dla branży finansowej (platforma Aladdin do analizy ryzyka i zarządzania portfelem).
Firma ma ogromny wpływ na: gospodarki narodowe – posiada udziały w tysiącach spółek na całym świecie, w tym w gigantach takich jak Apple, Microsoft, Pfizer czy ExxonMobil, politykę – jej analizy i konsultacje są wykorzystywane przez instytucje rządowe, w tym EBC, FED czy Komisję Europejską,
rynki finansowe – z uwagi na rozmiar portfela i liczbę klientów (od państw po fundusze emerytalne), decyzje BlackRock mogą wpływać na całe sektory gospodarki.
W Niemczech BlackRock zyskał medialną uwagę, gdy Friedrich Merz został w 2016 r. przewodniczącym rady nadzorczej BlackRock Deutschland – co wzbudziło dyskusje o jego powiązaniach z wielkim kapitałem po jego powrocie do polityki.
Do polityki Friedrich Merz powrócił w 2018 r., a w 2021 r. został ponownie wybrany do Bundestagu. W 2022 r. objął przywództwo CDU, a w 2025 r. został kandydatem tej partii na kanclerza. Po przedterminowych wyborach w lutym 2025 r., w których CDU/CSU zdobyła najwięcej mandatów, Merz utworzył koalicję z SPD i został wybrany kanclerzem w drugim głosowaniu Bundestagu, zdobywając 325 głosów.
Merz jest znany z liberalnych poglądów gospodarczych i konserwatyzmu w kwestiach społecznych. Jego styl, często określany jako bezpośredni i korporacyjny, kontrastuje z bardziej konsensualnym podejściem Angeli Merkel. W polityce zagranicznej opowiada się za silniejszą integracją europejską i zwiększeniem wydatków na obronność, w tym wsparciem dla Ukrainy. (Fot. Steffen Prößdorf/CC BY-SA 4.0)
Komentarze (0)